Hepimiz görüyoruz, bazı şairler birçok dergide yer almakta sakınca
görmüyorlar. Hatta aynı ayda iki-üç dergide birden şiirlerine rastladıklarımız
oluyor. Hangi dergiyi açsak onların şiirleri çıkıyor karşımıza. Çok dergide yer
almanın çok görünmek, çok okura ulaşmak anlamına geldiğini düşünüyor olmalılar.
Böyle mi acaba? Ben aksi yönde bir sonuç doğuracağını da düşünüyorum. Çok
dergide görünmek bir müddet sonra o isimleri görünmezleştiriyor sanki. Sis
sarıyor etraflarını. Okunmazlaşıyorlar. Çoğu kişiden duydum, o isimleri
gördüklerinde hemen başka sayfaya atladıklarını söylediler. Bilemem. Bence her
şairin tek dergisi olmalıdır. Esas olarak tek dergisi olmalıdır. Bu, hem şiire
hem de dergilere saygı açısından daha doğru gibi geliyor.
Şair çok gezmemeli. Bir şair için iyi ürünler ortaya koymak yetmez.
Yerini, mekânını da iyi seçmesi gerekir.
Mekân da şiire dâhildir.
Aydoğan'ın bu belirlemesi üstünde enine-boyuna düşünmek gerekli. Onun önerisini okuyunca, yıllardır yığınla dergide şiirler ve denemeler yayımlayan biri olarak, "büyük bir yanlış"ta direndiğim kanısına vardım. Ancak, şu da var: Herkesin, Aydoğan gibi, çalışmalarını istediği an yayımlayacağı bir dergisi yok. Üstelik, dergi çevrelerindeki klikleşmeler / kamplaşmalar; nitelikliyi öne çıkarmaktan çok, niteliksizi fişteklemiyor mu? Manzaraiumumiyenin böyleliğini görmezden gelmek, ne derece doğru?
YanıtlaSil