HER DERGİDE GÖRÜNMEK!

Hepimiz görüyoruz, bazı şairler birçok dergide yer almakta sakınca görmüyorlar. Hatta aynı ayda iki-üç dergide birden şiirlerine rastladıklarımız oluyor. Hangi dergiyi açsak onların şiirleri çıkıyor karşımıza. Çok dergide yer almanın çok görünmek, çok okura ulaşmak anlamına geldiğini düşünüyor olmalılar. Böyle mi acaba? Ben aksi yönde bir sonuç doğuracağını da düşünüyorum. Çok dergide görünmek bir müddet sonra o isimleri görünmezleştiriyor sanki. Sis sarıyor etraflarını. Okunmazlaşıyorlar. Çoğu kişiden duydum, o isimleri gördüklerinde hemen başka sayfaya atladıklarını söylediler. Bilemem. Bence her şairin tek dergisi olmalıdır. Esas olarak tek dergisi olmalıdır. Bu, hem şiire hem de dergilere saygı açısından daha doğru gibi geliyor.

Şair çok gezmemeli. Bir şair için iyi ürünler ortaya koymak yetmez. Yerini, mekânını da iyi seçmesi gerekir.  Mekân da şiire dâhildir. 

ŞİİR VE BİLGELİK: ALVARLI EFE MUHAMMET LÜTFİ ÖRNEĞİ

SEN SAFÂ GELDİN

Gözlerimin nuru gönlüm sürûru     
Sevdiğim serverim sen safâ geldin    

Ruhumun şahbazı başımın tâcı                   
Kamer-veş dilberim sen safâ geldin

Zarf-ı zerafetim dürr-i rahmetim                
Hidayet şeh-perim sen safâ geldin             

Bezm-i mehabbetde bahr-i rahmetde         
Ey çarh-ı çemberim sen safâ geldin           

Belâgat bağında nûr çerağında
Se'âdet güherim sen safa geldin                 

Cam-ı mey elinde hubb-i Hakk dilde         
LUTFİ'ye güzelim sen safâ geldin

Ahmet Hamdi Tanpınar, Beş Şehir’de şöyle der: “Erzurum Türk tarihine, Türk coğrafyasına 1945 metreden bakar. Şehrin macerası düşünülürse, bu yükseklik daima göz önünde tutulması gereken bir şey olur. Malazgirt Zaferi'nin açtığı gedikten yeni vatana giren cetlerimizin ilk fethettikleri büyük merkezî şehirlerden biridir.” Ve şöyle devam eder: “Osmanlılardan çok evvel asıl şöhretini Kurtuba'da yapan büyük Arap lisancısı Abdullah el-Kali'yi medreselerinde yetiştiren Erzurum'da İslâmî ilim geleneği bu şehri şarkın ön safta merkezlerinden biri yapıyordu.”[1]           

Alvarlı Efe Hazretleri, bu ilim ve irfan geleneğinin önemli simalarından biridir. Erzurum’un karanlık gecelerine meşale olma görevi üstlenmiş bir Allah dostu.

ŞAİR, ŞİİRİN İMKÂNLARINA GÜVENİR -söyleşi-

Yeprem Türk: Edebiyat Ortamı Şiir Yıllığı, lirizmin şiirden kovulduğu bir dönemde çıktı. Bu açıdan bakarsak, lirizmin ötelendiği bir yerde, lirik şiirleri ön plana alarak bir şiir yıllığı çıkarmak biraz da riskliydi. Ama etkisini ve gücünü de aynı risk üzerinden elde etti sanıyorum.

Mustafa Aydoğan: Yıllığı hazırlarken belli tarz şiirleri hedefliyor değilim. Şu tarzı ya da bu tarzı öne çıkarmak gibi bir amacım yok. Okur, seçilen şiirlerden yola çıkarak kendince bir tanımlama yapıyorsa buna da bir şey diyemem. İşin aslına bakarsanız hazırladığım yıllıklar üzerinde en az düşünen kişi benim galiba. Bir form, bir ön çerçeve belirleyerek çalışma yapıyor değilim. Bir tür kendiliğindenlikle gerçekleşiyor. Sadece şiire bakıyorum. Beğendiklerim oluyor, beğenmediklerim oluyor; yıllığa girmesinde lüzum gördüğüm oluyor, görmediğim oluyor. Mesela, bu yıl (2013) hazırladığım yıllıkta hangi isimlerin yer aldığını sorsanız bilemeyebilirim. Ama yıllıktaki herhangi bir şiiri seçip “bunu niçin aldın” diye sorsanız, size bir bir anlatabilirim. Yani, isimler ve formlar üzerinden değil; bir tür kendimce oluşturduğum ya da öteden beri oluşmuş olan sezgi, zevk ve duyarlıklar üzerinden bir sonuca ya da tercihe ulaşıyorum. Bu sonuç, okurda şu veya bu yönde bir düşünceye kapı aralıyorsa bu, okurun vardığı bir sonuçtur.

Y.T.: Lirik şiiri konuşarak başladığımız için söylüyorum. Lirik şiirin geri dönmesi, siz de bu damarın önemli bir şairisiniz, şiirimiz adına yeni bir lirikleşme sağlayabilir mi? Ama diğer yandan şiiri boş sözler yığınından, sadece coşku saçan bir havada estirebilir. Çünkü lirik şiir gelişini hızlı bir şekilde yapar, bu hız içerisinde fikir ve hikmet coşkuya kurban da gidebilir.

EDEBİYAT ORTAMI DERGİSİ NASIL ÇIKIYOR?/SÖYLEŞİ - Gamze Çoban

(Ankara Atatürk Anadolu Lisesi öğrencisi Gamze Çoban bizi ve dergiyi merak etmiş.Sorular hazırlamış. Dergiye geldi, konuştuk. Liseli öğrencilerin merakını ve dikkatini çok seviyorum. İşte o söyleşi...M.A.)

1) Bize kendinizden bahseder misiniz?

1964 doğumluyum. K.Maraş’lıyım. Ortaokulu ve Liseyi K.Maraş’ta okudum. Sonra Üniversite için Ankara’ya geldim. 1984’de. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi İşletme Bölümünü kazanmıştım. Ankara benim için kendi başına bir üniversiteydi zaten ve hayalim hep Ankara’da kalmaktı. Öyle de oldu. 1988’de üniversiteyi bitirecektim ama askere gitmemek için bir yıl daha uzattım. Bir dersten bilerek kaldım. 1990 yılında Maliye Bakanlığına girdim. Halen bu Bakanlıkta Muhasebat Başkontrolörü olarak görev yapıyorum.

Edebiyat Ortamı dergisinin yayın yönetmenliğini yürütüyorum. Daha önce Mavera, Dergâh ve Hece vb. dergilerde yazdım. Kendi dergimizi çıkarınca sadece burada yazıyorum artık. Edebiyat Ortamı dergisi, Mart 2013’de 6. yılına girmiş oldu. Özellikle gençlerin yazılarına yer vermeye çalışıyoruz. Yeni bir kadro oluşturmaya çalışıyoruz. Dergiyi çıkarınca gördüm ki çok yetenekli gençler var. Şimdi bunların bir kısmı yetenekli birer isim olarak edebiyat camiası içinde yer almaya başladılar bile.

Dört şiir kitabım var: Kendini Aynalarda Çoğaltan Şehir (1997), Bir Dolu Bakır Yaz (1999), Bahar Köpüğü (2004) ve Bugün Konuştuklarımız (2012). Son kitabım Bugün Konuştuklarımız dolayısıyla Türkiye Yazarlar Birliği (TYB) 2012 yılı Şiir Ödülünü aldım. Ayrıca, ilk üç kitabımın toplu basımı Az Önce adıyla yayınlandı (2012).

2) Edebiyata olan ilginiz ne zaman başladı?

Lise yıllarında tam bir edebiyat tutkunuydum. Amacım şair olmaktı. Şairleri çok seviyordum ve onları önemsiyordum. Mesela Sezai Karakoç’ın adını duyuyorduk ve kitaplarını okuyorduk. Özellikle âşık olduğu kıza yazdığı, dilden dile dolaşan Monna Rosa şiiri bizim kuşağı çok etkilemişti. Sezai Karakoç, halen yaşayan en büyük Türk şairidir desem yeridir. Liseden arkadaşlarımızla birlikte şiirler okuyor ve Türk şiirini ve edebiyatını takip etmeye çalışıyorduk. Özellikle İstanbul ve Ankara’da çıkan ve K.Maraş’a gelen dergileri izliyorduk. Sonra bizler de dergi çıkarmaya karar verdik ve 1981 yılında 5-6 arkadaş bir araya gelerek Esra Yazıları isminde bir dergi çıkardık. İki yapraklı dört sayfalı temiz bir görünümü vardı. Sanırım 4 sayı çıkarabildik, sonra kapandı.

Cumhuriyet Kitap Eki/28.03.2013

SÖYLEŞİ: FİRDEVS KAPUSIZOĞLU SORDU

F.K : Yaratıcı olabilmek için hangi özelliklere sahip olmak gerekir? Yaratıcı bir insanı diğerlerinden farklı kılan nedir?

M.A : Bana kalırsa her insan, birçok yetenekle birlikte doğar. Heidegger, insanın dünyada bulunuşunun şairce olduğunu ima eder. Galiba, kendi varlığı üzerinde düşünme eylemidir esas olan. Ne ki, yaratıcı bilinç, biraz da çabanın ürünüdür. Çaba, soruları çoğaltır ve derinleştirir. Bir kişinin bütün eylemlerini toplasak bir kallavi sorunun içine ancak sığar. Soruya mukabele etme gayreti ve heyecanı, yaratıcı zihnin teşekkülüne ve yeni cevaplar üretmesine yol açar. Biz buna “yeteneğin ortaya” çıkışı diyebiliriz. Tabii, yeteneğin ortaya çıkış formu, kişinin tabiatına ya da yaratılışının yatkın olduğu dikkatlere göre değişir. Şair, mimar veya müzisyen gibi… Esas olarak kimsenin kimseye bir üstünlüğü yoktur, sadece farklılıklar vardır.

F.K : Yaratma sürecinizi anlatır mısınız? Bu süreçteki en büyük zorluk nedir? Dışarıdan gelen bir müdahale esin akışını bir süreliğine de olsa kesintiye uğratır mı?

M.A : Şiirin oluşum süreci bana hep ilginç gelmiştir. Yazı da böyle. Sanatın doğası, galiba, biraz kendiliğindenliğe de bağlı. Bazen bir şiir yazacağım derim oturur yazarım, yazı için de böyle ama çoğu zaman da onu aramakla geçer zaman. Bir bilinçli arayıştan bahsetmiyorum, bir tür susayıştan bahsediyorum. Su yanınızdadır, elinizin altındadır belki ama işte ona kavuşmak ve onu varlığımıza katmak için bir iç yapılanışın ve ruhun ve bedenin ona doğru yönelme arzusunun da belirginleşmesi gerekir. Bedenin suya ihtiyacının olduğu an, aslında suyun da bir bedende kaybolmaya ihtiyaç duyduğu andır. Şiir, bir zorluk ya da kolaylıkla bağlantılı değildir, daha çok dikkatlerimizin ya da sorularımızın  şairce ve şiirce vücut bulması ile ilgilidir, diye düşünüyorum.

F.K : Stephen Spender’in  “Şaire Tanrı ya da doğa tarafından tek bir dize verilir, geriye kalanı tek başına gerçekleştirmesi gerekir.” sözüne katılıyor musunuz? Eser, beklenmedik bir biçimde mi ortaya çıkar yoksa bilinçli bir çabanın ürünü müdür?

M.A. : Şiir, şairi bekler. Tanrı, şiirin ilk mısrasını değil, bizim ilk varlığımızı, varoluşumuzu başlatır. Şiir bizdedir zaten, bizimle birlikte kelime ve imge olarak vücut bulmuştur. Varlığı ve kendimizi şiirce okumaya başladığımızda, beklediği yerde açığa çıkar, belirginleşir ve dimağımızı yeşillendirir. Şairi şiire kavuşturan şey, ya da tam tersi, şiiri şaire kavuşturan şey, şairin şairce varoluşuna imkan veren “şairane dikkat”tir. A. Hamdi Tanpınar’ın sözü ne güzel, diyor ki “dehanın miyarı dikkattir.” Miyar, ölçü demek. Aslında insan dikkatten ibarettir ve şairane dikkat, dehanın yatağıdır. Tabii, yukarıda belirttiğimize dönecek olursak, bahsettiğimiz bu dikkatin keskinleşmesinde ya da belirginleşmesinde çabanın önemli bir yeri olduğunu tekrar ifade etmek gerekir.

F.K. : Eğitim sisteminde yaratıcı çocukların erken fark edilmesi için neler yapılabilir? /Yaratıcı düşüncenin geliştirilmesi için neler yapılabilir?

M.A. : Her okula bir “hayal dükkanı” açmak gerekir sanırım. Sanat, hayal ürünü değildir ama hayal, hayatın başka hayatlarla ve sonsuzlukla yollarının kavuşmasına yardım edebilir. Hayalin gerisine dikkati azar azar serpiştirdiğimizde her okuldan bir dahi çıkarmak imkansız değil, diye düşünüyorum.

F.K. : Yaratıcı düşüncenin geliştirilmesinde dil ve edebiyatın rolü sizce nedir?

M.A. : Dil, düşüncenin yurdudur. Böyle demişler. Bence güzel demişler. Edebiyat da hayatın yurdudur. Zihnimize ve gönlümüze kelebek kanadının vuruşları gibi yumuşak ama derin vuruşlar gerçekleştirir. İnsanın etrafı, kimsesizliğin kabuğuyla sarılıdır. Şairane bilinç bize başkalarını hatırlatır, acının ve sevincin koltuk değnekleriyle ayağa kaldırır ve yolumuzu işaret eder. Bu yol, düşüncenin ve dikkatin yoludur. Yaratış içinde yaratış seremonisidir.

Bu kadar.

2012 YILINDA DERGİLER, ŞİİR VE HAYAT

88 dergi izlemişim. Bu sene en çok tartışmalara odaklandım.  Dahası odaklanmak istedim. Olmadı. Tartışma, neredeyse hiç yoktu. “Çatışmasız Aydınlık” ismini vermek istedim bu duruma. Bir iki tartışmaya rastladım, onların da bir kısmından Dergiler… Dergiler… bölümünde bahsettim, bir kısmını da Poetik Alıntılar bölümüne alıntıladım. Tartışma, iyi mi kötü mü? Bence iyi. Seviye korunuyorsa neden kötü olsun ki! Dikkati sivriltir, dimağları açar.

*

Bu sene hayatımda hiç olmadığı kadar konuşmalar yaptım, konferanslar verdim, kitaplar imzaladım. Üniversitelerde ve başka yerlerde. Çoğu genç kitlelerdi. Şunu fark ettim: İnsanlar şiiri ve edebiyatı seviyor. Şairlerle, yazarlarla karşılaşmaktan mutluluk duyuyorlar. Burada bir hinlik var mı peki? Sanmam. Ne var ki, edebiyatın ve şiirin popüler olan üzerinden kitlelere ulaştığı algısı ya da gerçeği, biraz da, nitelikli edebiyatın toplumla kuracağı ilişki kanallarının ihmal edilmesiyle ilgilidir. Toplumu dizayn etmeye kalkışmak elbette boşa çıkıcı bir uğraştır ama şairin sesi ile toplumun sesinin bir yerlerde kesişmesi gerekir. Aksi takdirde, şiir, salt şairler arası bir diyalog aracına dönüşür ki bu, şiir için en büyük çıkmazlardan biridir. ..... (Tamamı Şiir Yıllığı'nın Ön sözünde) 

EVERY ACT CARVED OUT OF PAIN DESERVES RESPECT/by Mustafa AYDOĞAN

Arthur Rimbaud

I don’t know whether the headline of my piece belongs to Jean Genet. Leafing through my filed notes, I realized that the above headline had taken its place among them as the 72nd note. It also came to my attention that I had opened a parenthesis below the preceding one, namely the 71st note, and written that it belonged to Genet, but had given no information on the origin of the latter. Or, was it me who had formed this sentence? May I - on that day which I cannot remember what date it was - have slipped it into my notes folder not to have been stumbled by the obliviousness trip of the time, and to fill in the blank below it someday? Possible, but it still carries the odor of Genet, and resembles one of the inexhaustible sentences of this reckless man, this jail breaker.

Genet who left the world drawing a thick line beneath France is a prototype of the 20th-century Western thought, a footnote of it, and an esthetic sewer channel occasionally flowing up towards the earth. When he came out of the prison walls to the arena with lots of novels in his arms, he had brought a new dynamism into this literary genre: The Miracle of the Rose, The Sea, and The Thief’s Journal … An underground literature.

HERKES EFSANESİ KADAR VAR

 Annemerie Schimmel’in “Hallac efsanesini bu kadar canlı tutan, belki de onun bu tahrik edici karakteridir.” tespitinden yola çıkarak “Tahrik Edici Karakter” üzerinde durmuştuk. Ama bu cümle bizi “efsane” üzerine düşünmeye de zorladı.

Yukarıdaki cümle Annemerie Schimmel’in Hallac adlı kitabında geçiyor (Pan,2011). Hallac-ı Mansur üzerine yazılmış önemli bir kitap.

Schimmel, ‘Hallac efsanesi’ derken, bir anlamda Hallac gerçeğinin ortadan kalktığı, yanlış anlaşıldığı imasında bulunuyor. ‘Efsane’ kavramına olumsuz bir nitelik atfediyor yani. Efsaneleşmiş olmakla Hallac’ın karakterinin ve varoluş biçiminin zemininin kaydırıldığını, gerçeğinden uzaklaştırıldığını vurgulamak istiyor. Burada şu soru akla geliyor: Efsane, gerçeği örten, ortadan kaldıran, hadi daha ileri gidelim, soysuzlaştıran bir şey midir? Yoksa “efsane oluş”tan başka bir şey anlamak da mümkün müdür?

http://www.turkishculture.org/

Mustafa Aydoğan

Style of Art : Poet Branch of Art : Poetry Art Profile : Mustafa Aydoğan was born in Kahramanmaraş in 1964. He graduated from the Faculty of Economics and Administrative Sciences at Gazi University in 1989.  After working for Zaman newspaper for a while, he began working at the Ministry of Finance in 1990. In 1981, his first poem was published in the literary magazine “Esra Yazıları.” Since then, Aydoğan has published his poems in several literary magazines such as “Mavera”, Yedi İklim”, “Dergâh”, and “Hece.” He also wrote book reviews for Yeni Şafak newspaper, and columns for Yenisöz ve Milat newspapers. Aydoğan has prepared an annual of poetry for the literary magazine “Edebiyat Ortamı.” Currently, he serves as the chief editor of  “Edebiyat Ortamı” in Ankara.  In 2012, he received the award “Poetry Book of the Year 2012” from Turkish Writers’ Association with his book “Bogün Konştuklarımız”. Poetry books:"Şiir kitapları: Kendini Aynalarda Çoğaltan Şehir" (İz Yayınları, 1997), "Bir Dolu Bakır Yaz" (Kaknüs Yayınları, 1999), "Bahar Köpüğü" (Hece Yayınları, 2004). "Az Önce" (Edebiyat Ortamı Yayınları, 2012), "Bugün Konuştuklarımız" (Edebiyat Ortamı Yayınları, 2012). Reference: mustafaaydogan.blogspot.com City : Ankara Country : Turkey Preferred Lang. : Turkish Images :

SÖYLEŞİ :ÖDÜL, ÖNERMEKTİR

Sadık Yalsızuçanlar'ın röportajı

TYB'nin şiir ödülünü aldınız, kutlarım. Öncelikle, ‘ödül' kavramı size neleri çağrıştırıyor, bunu sormak isterim. Yine buna bağlı olarak, ‘marifet iltifata tabidir' sözünden de ne anladığınızı merak ediyorum?

Teşekkür ederim. TYB, ödül sistemini uzun süredir aksatmadan devam ettiren bir kuruluş. Bu, kendi başına takdire şayan. Evet bu yıl ödül “Bugün Konuştuklarımız” adlı kitap dolayısıyla şiir dalında bize verildi. Elbette, memnuniyet verici bir durum. Ödül sisteminin önemli olduğunu düşünüyorum. Biliyorsunuz biz de Edebiyat Ortamı Şiiri Ödülünü tesis ettik ve dört yıldır devam ettiriyoruz.

Benim bu konudaki mottom şudur:Ödül vermek, önermektir. Geçen günlerde verdiğim bir söyleşi dolayısıyla da söylemiştim, tekrar edeyim; Ödülün asıl muhatabı edebiyata ve şiire ilgi duyan ve önemseyen kitledir. Ödül, Türk şiir ve zihin tarihine yöneltilmiş bir yankıdır.Genç ve gelecek kuşaklara birmesajdır. Ödül sisteminin genişletilmesi ve etkinleştirilmesi çok önemli. Etkisiz ödülün, ne yazık ki, yaygınlaştırıcı ve dikkatleri keskinleştirici bir etkisi olmuyor. Marifet iltifata tabi olmak zorunda, olur, olacaktır. Ne ki marifetin hemeninden görülmesi en güzelidir. Bazen çabukluk da gereklidir. Toplumun zihin tarihinin yenileşmesive derinleşmesinde takdirin ve iltifatınetkisi olduğuna inanırım. Ödüllerçoğalmalı ve marifet sahiplerine iltifat edilmelidir. İltifat (ödül), bir tür, toplumun iç sesidir, ortak paydasıdır, gönül iklimidir. Yeter ki yerini bulsun…

‘Lirizm', şiirsel yolculuğunuzda ve dilinizde nasıl bir anlama-işleve sahiptir?

Şiirde lirik damarı önemsiyorum. Lirik olanla, ağlak olan, arabesk olan, dahası süfli olan çok karıştırılıyor. Halbuki lirik damar, metafizik sızıntının kanalıdır. Şiirin tarihi ve talihi kendini lirik olanla tanımlıyorsa, metafizik olanla sağlıklı bir bağ kuruyor demektir. Metafizik, insanın kendi imkânlarını ilahi sesin yankısında ve yatağında araması ve sorgulamasıdır. İmge dediğimiz şey, bir tür beşeri sızının dizelemiş halidir. Bu sızıda, hikmet ve ürperiş vardır. İnsan, acının yurdudur ve realitenin kıskacından ancak metafizikle kurtulabilir. Cahit Zarifoğlu'nun sözünü anmak gerekiyor burada, ne dediğimizi daha iyi anlatabilmekmak için. Şöyle diyor: “Benim şiirlerimi dikkatli bir şekilde okuyanlar görürler ki onların çoğu ayetlerin ve hadislerin birer tefsiridir”. Tabii, şiir tefsir değildir elbette ama burada şairane dimağın asıl merkezine bir tür gönderme yapılıyor sanırım. Şiirin esas gövdesi, metafizik hücrelerden müteşekkildir. Lirik çağıltının kaynağı da bu gövdedir.

Şiir-kutsallık sorununa ilişkin, kendi şiiriniz bağlamında neler söylersiniz?

Bu soruyu aslında yukarıda biraz açıklamış olduk. Alman şair Hölderlin “şiir, uğraşların en masumudur” diyor ya, buradaki masumiyetten ben saflığı, berraklığı anlıyorum. Bir tür, insanın kendi aslına dönme uğraşısı. Kutsalın dili, anlamın ve ahengin dilidir ama bundan da ötesi gönlün dilidir. Ben şahsen acının ve sancının insanın öz benliğine, varoluşuna bitişik olduğunu düşünüyorum. Yani “oradan” getirdik onu, “geldiğimiz yerden”. Doğuş ve yapılış aynı anda gerçekleşti. Biz bu acıyı, olaylar vukubulduğunda, “burnumuz yok'un burnuna değdiği'nde anlıyor ve hissediyoruz. Benim acıdan anladığım bu. 

Bugün Konuştuklarımız nasıl doğdu? Hangi zihinsel-manevi sürecin ürünüdür?

Kitabın adı aslında bir tür ironiye vurgu yapıyor. Bugün “konuşmadıklarımızı” ima ediyor. Biz 1. Dünya savaşı ile birlikte lirik iklimi terk ettik ve bizim olanı değil de bize önerileni kabul ettik.Katı gerçeklik diye tanımlayabileceğimiz, metafizik önceliği ve özü olmayan bir iklime doğru çevirdik yüzümüzü. Bugün ironi adı altında takdim edilen birçok şiirin temel zaaf noktası burada. Sembollerini ve imgelerini katı gerçeklikten alıyor ve onun tuzağına düşüyor. Kendi iç katmanlarını oluşturamıyor ve metafizik göndermelerden kaçınıyor. Bu da hırçınlaşmaya yol açıyor. Oysa şiir, anlık ürperiştir. Hayatın ve varoluşun bir sembolü olarak. Şairane dikkat ve manevi ürperiş şiirin içindeki hırçınlığı boşaltan ve ona ahenk ve dinginlik veren bir şeydir. Ben, bu dikkat ve ürperişten yola çıkmaya çalıştım.

Tezgahta neler var?

Bu yıl içinde bir deneme kitabı yayınlamayı düşünüyorum. Daha çok şiir odaklı metinlerden oluşacak. Belki, bir de şiir kitabı. Tabii, şiirler beni tatmin etmiş olurlarsa…

(Haber7.com.tr., 07.01.2013 -HABER BURADA...)

İNSANIN ASIL YURDU İÇ ÂLEMİDİR

İ

YILMAZ YILMAZ / SÖYLEŞİ

Şair Mustafa Aydoğan ‘Bugün Konuştuklarımız’ adlı eseri ile Türkiye Yazarlar Birliği ‘2012 Yılın Şiir Kitabı Ödülü’nü kazandı. Edebiyat Ortamı Dergisi Yayın Yönetmeni de olan Aydoğan ile şiiri konuştuk.

- Bugün Konuştuklarımız, geçen Mart ayında yedi yıl aradan sonra gelen bir şiir kitabıydı... Nedendi bu uzun bekleyiş?

Demek ki az yazıyorum. Bir de her kitabın kendi kaderi var. Kitabın kendi belirlediği kadere fazlasıyla bağlı hissediyorum kendimi. Şair, şiirin bir tür hizmetçisi gibi. O da bizi belirliyor, bizim üzerimizde hükmünü icra ediyor. Galiba, böyle...

- Kitabın ilk şiiri olan ‘Söz’ ile susmayı öneriyorsunuz. Son şiirde ise yaraları sağaltmak için konuşmayı/sözü vurguluyorsunuz.  Söz, hem konuşmanın hem susmanın aracı nasıl olabiliyor?

Hayat, bizi konuşmaya mecbur ediyorsa ne yapalım? İnsan susma halindeyken daha güzeldir aslında. Kendi “iç nizam”ına daha bağlı ve iç hareketlerine daha fazla dikkat kesilme şansına sahip. İnsanın asıl yurdu, iç âlemidir. Orada söz değil, anlam ve ahenk vardır. Dünya ile karşılaşmaya mecbur olduğumuz anlarda, oradan söz ve eylem ile ayrılırız. Ama yalnızlığımızın idraki bizi tekrar oraya taşır. Yani, sükûta... Konuşarak da bir şey ifade etmemiz mümkün ama susarak daha fazla ima ve ifade etme şansımız da olabilir. İnsan kendini varlığın ahengine uydurmaya çalıştığında susmaktan daha büyük erdem var mıdır elinde? Ya da susmaktan başka şansı var mıdır? Bizde gelenek susma üzerinedir; konuşmak, mecbur kaldığımız bir durum sanki...

"BUGÜN KONUŞTUKLARIMIZ"A TYB'DEN YILIN KİTABI ÖDÜLÜ

TÜRKİYE YAZARLAR BİRLİĞİ BASIN AÇIKLAMASI 1.1.2013