Suavi Kemal Yazgıç: İlk üç kitabını “Az Önce” ismiyle kitaplaştırdın. Bu aynı zamanda da dördüncü kitabından bir şiirin adı. Dördüncü kitabının adı ise “Bugün Konuştuklarımız”. Bu isimler senin şiirinde neye denk düşüyor?
Mustafa Aydoğan: Benim kanaatim o ki, sanat, zamanı imha eden bir şeydir. Sadece “zaman”ı değil, “mekan”ı da imha eder. “Zaman” duygusunun hakim olduğu durumlarda “yaşam” biricik değer olmaya doğru gider. “Yaşam” bizim kendisiyle var olduğumuz, nefes alıp verdiğimiz bir şey elbette ama ben “sonsuz” olanın, yani “ezel” ve “ebed” olanın nefesine ve hükmüne bağlıyım. Benim şiir anlayışım da, topyekun sanat anlayışım da bu çerçeve içerisinde vücut bulur. Kültürel “gelenek”e değil, Genonien anlamdaki “gelenek”e bağlıyım ben. Yani, hakikatin değişmez doğasının bütün sürece yansıması ve eşyanın tabiatının bu aynılığa bağlı olduğu anlayışıdır bu. Zamanın sadece bir görüntü ve sis tabakasından başka bir şey olmadığı gerçeğine inanmaktır. Şair “şimdi”nin tasallutuna boğun eğmemelidir. “Şimdi”, arzuya ve öfkeye meyillidir ve geçici olanın hakikat olduğu yanılsamasına yol açabilir. Böyle olunca, erotik olanın, arzuya boyun eğenin, cedelin ve minör sıkıntıların odağı, taşıyıcısı, övücüsü durumuna düşebilir. Kitapların isimlerine dönelim. Şiir söz konusu olunca en sevmediğim kavram “ironi” kavramıdır. Bugünlerde yerli yersiz çok kullanılıyor belki de ondandır. Ama kitaplarımın isimlerinin bir anlamda “ironik” olduğunu ifade etmeliyim. Özellikle “Bugün Konuştuklarımız”ın. Bugün konuşmamız gerekenlerin pek konuşulmadığını ima ediyor aslında. Benim şiirlerim, “zaman” kavramı anlayışımdan dolayı “şimdi”ye, “bugün”e pek bağlı şiirler değildir. Bu nedenle, insanın yaratılış gayesine ve insanın kendi varlığına ilişkin tasarrufundaki çelişkileri hatırlatmaya dönük noktalara vurgu yapar. “Bugün”de olup biteni fazlalıklarından arındırdığımızda geriye kalacak birimin, gözlere pek görünmeyen ama bizi yöneten asıl güç olan hakikat birimi olduğunu görürüz diye düşünüyorum.
